به گزارش پایگاه خبری ندای کوردستان؛ هر روز، یک آیه از کلام حق را بهصورت متنی بخوانید.
متن و تفسیر آیه هجدهم «فتح» به شرح زیر است:
لَقَدْ رَضِىَ اللَّهُ عَنِ الْمُؤْمِنِینَ إِذْ یُبَایِعُونَکَ تَحْتَ الشَّجَرَهِ فَعَلِمَ مَا فِى قُلُوبِهِمْ فَأَنزَلَ السَّکِینَهَ عَلَیْهِمْ وَأَثَابَهُمْ فَتْحاً قَرِیباً
ترجمه: همانا خداوند از مؤمنان راضى شد، آنگاه که (در حدیبیّه) زیر آن درخت با تو بیعت کردند، پس خداوند آنچه را در دلهایشان (از ایمان و صداقت) بود، دانست، بنابراین آرامش را بر آنان نازل کرد و پیروزى نزدیکى را پاداش آنان قرار داد.
تفسیر: رسم چنین بوده که پس از آنکه قرارداد و معامله اى صورت مى گرفت، دو طرف قرارداد و معامله با یکدیگر دست مى دادند که بهآن بیعت مىگفتند، امّا پس از آن به هر نوع توافق و تعهّد و پذیرش پیمانى که با دست دادن اعلان موافقت مىشود، بیعت گفته شده است.
بیعت، یک تعهد شرعى است که وفاى به آن لازم و شکستن آن حرام است و عقاب دارد.
بیعت مردم با پیامبر و امام، منافاتى با تعیین و نصب آنان از سوى خدا ندارد. زیرا خداوند، پیامبر یا امام را تعیین مى کند و مردم براى اعلام اطاعت خود، با او بیعت مى کنند.
مراد از «الشجره» درختى است در منطقه حدیبیّه که مردم پاى آن درخت با پیامبر بیعت کردند و این بیعت، به دلیل اعلام رضایت خداوند از بیعت کنندگان «رضى اللّه»، «بیعت رضوان» نام گرفت.
منبع: تفسیر المیزان
انتهای خبر/